Kukiz - dlaczego nie?

wtorek, 2 czerwca 2015

Kukiz - dlaczego nie?

Skąd, do licha, wziął się w tytule znak zapytania?

Jestem sierotą po Unii Demokratycznej, Unii Wolności,
 po rządzie Buzka i Balcerowicza. Od wczesnej młodości
 przeżuwam Gazetę Wyborczą, w 2005 i przede 
wszystkim w 2007 głosowałem na Platformę.
 Ostatni raz zaufałem Platformie podczas wyborów
 w 2010 roku. Mam czerep zryty mainstreamową 
publicystyką, która Kukizowi wyznacza miejsce 
gdzieś między Tymińskim, Lepperem i Palikotem.

* * *

fakt.pl

Tymiński był meteorem, który przemknął na jesiennym 
niebie niemal 25 lat temu budząc grozę zamiast 
pogłębionej, naukowej refleksji. Lepper był z kolei, 
w moich oczach przynajmniej, wybitnym wirtuozem 
społecznych emocji, który wymykał się socjologicznym 
schematom dzięki fenomenalnej retoryce dorównującej 
kunsztowi z jakim słowem posługuje się ojciec Tadeusz. 
Palikot przepadł jak kamień w wodę ciągnąc za sobą 
nudny słowotok kiepskiego wykładowcy z podrzędnej 
uczelni daleko od szosy. 

Poświęcę Palikotowi akapit z sympatii dla jego 
zwolenników, którzy tu od czasu do czas zaglądają. 
Palikot przegrał, gdy zaczął mówić o legalizacji trawki, 
prawach homoseksualistów i złym episkopacie. Tak 
często jest mi duszno w naszym kochanym kraju, że 
postępowy program przygotowany we współpracy z 
lewicowymi intelektualistami od początku wydawał mi 
się demonstracją polityczną podobną do publicznego 
samospalenia. Cenię tę ideowość, choć więcej dobrego 
dla sprawy, jakkolwiek ją nazwać, robi Robert Biedroń, 
który oswaja bliskie mi heteroseksualne lęki pruderyjnych 
dewotów niż ofiarujący się politycznemu ogniowi w ofierze 
na samodzielnie wzniesionym stosie Janusz Palikot, były 
producent bełtów spod Lublina, który sprzedał biznes, 
stał się rentierem i zaczął bawić się w politykę wierząc, 
że można  kupić miejsce w podręcznikach historii.

* * *

Dziś myślę, że nic nie jest w stanie skłonić mnie do 
ponownego głosowania na Platformę. Uważam, że tę 
partię należy pozbawić władzy absolutnej, którą dzierży. 
Jest to w interesie kraju, w interesie demokracji, w 
interesie społecznym i nawet w interesie Platformy 
Obywatelskiej. Deal with it.

Żuję Gazetę Wyborczą od lat więc przyzwyczaiłem się, 
że czasem staje mi w gardle. Zawsze poważnie brałem 
pod uwagę diagnozy i zalecenia Adama Michnika. 
Nigdy bardziej w nie nie wątpiłem niż dziś.

W hipotetycznym dyskursie z Michnikiem 
przedstawiłbym argumenty z naszego samorządowego 
podwórka. Gazeta, która dziennikarstwem śledczym 
zajmuje się niemal wyłącznie wtedy, gdy jest to na korzyść 
marszałka i przeciw Rydzykowi nie oddaje nawet połowy 
piękna pejzażu toruńskiej polityki. Taka gazeta 
zawiera w najlepszym razie pięć deko mięsa na kilogram, 
a i na te pięć deko składa się głównie MOM, czyli mięso 
oddzielane mechanicznie, mięso mechanicznie odkostnione, 
mechanicznie odmięśnione kości, itp.

W radzie miasta funkcjonuje "systemowa koalicja" Platformy, 
PiS, lokalnego PSL pod nazwą Czas Gospodarzy i 
jednosobowego klubu Mariana Frąckiewicza (SLD) 
wymierzona przeciwko środowisku obywatelskiemu, 
które wyrosło na kontestacji rządzącej miastem politycznej 
kliki prezydenta (wypadałoby znaleźć jakiś eufemizm dla 
słowa "klika", ale jest późno i nic mi do głowy nie przychodzi).

Samorząd toruński tworzą asystenci posłów, pracownicy 
urzędu marszałkowskiego i samorządowych spółek - 
podwładni lokalnych bonzów. W Toruniu żyją pod ochroną 
medialną i pod ochroną lokalnej tarczy korupcyjnej jak 
pączki w maśle: na bogato, na wesoło i bezkarnie. 
Środki publiczne wspierają polityczne koterie i prywatne 
koryta poza kontrolą społeczną, demokracja jest fasadą 
a propaganda sukcesu pod szyldem "unijnych inwestycji", 
które z inwestycjami nie mają zbyt wiele wspólnego, 
czerpie garściami z epoki Gierka. Nie przemawia przeze 
mnie frustracja i populizm - tak wygląda toruńska 
samorządowa rzeczywistość z dwoma wodzami na czele, 
których ustawa przewrotnie i dla draki chyba uhonorowała 
tytułami marszałka i prezydenta.

Platforma Obywatelska rządziła dwie kadencje i mogła 
zmienić tę samorządową patologię, którą zastała. 
Chciałbym traktować wybory samorządowe w 2010 roku, 
gdy PO szukała koalicjantów, jako tę jedyną nieudaną próbę 
wyrwania się z partyjnego schematu myślenia, ale nie mogę. 
W tamtych wyborach intencje PO rozminęły się z polityczną 
prozą organizacji, która jako priorytet traktuje rozdanie 
stołków swoim ludziom - takim, których można kontrolować 
i którymi można sterować. Nikt inny do lokalnej PO nie 
wejdzie, a już na pewno nie wejdzie ktoś, kto chciałby 
o rozwoju miasta merytorycznie porozmawiać wychodząc 
z założenia, że nie musi zgadzać się we wszystkim z panem 
Piotrem Całbeckim i panem Tomaszem Lenzem. Drzwi do 
awansu na stanowiska prezesów i dyrektorów są zamknięte. 
Nie tylko w teatrze Horzycy, ale w każdej samorządowej 
instytucji. Wystarczy spojrzeć, jak dyrektorzy migrują między 
stanowiskami dyrektorskimi od połowy lat 90-tych.

* * *

W polityce krajowej Platforma kojarzy mi się przede 
wszystkim z wydatkami publicznymi rozdzielnymi według 
klucza politycznego a finansowanymi przez całe 
społeczeństwo z coraz wyższych podatków (zamrożenie 
kwoty wolnej, wzrost bazy i stawek podatków pośrednich, 
przelanie kasy do z OFE do ZUS). Dotacje, na które 
wszyscy się składamy trafiają do nielicznych i zamożnych: 
rolników, biznesmenów i polityków. Nawet środki 
teoretycznie przeznaczone dla bezrobotnych nie trafiają do 
bezrobotnych tylko do organizacji stworzonych na 
potrzeby wyciągania unijnej kasy przez polityków, 
urzędników i biznes.

Pomysłu na rządzenie blisko 40 milionowym krajem PO 
nie miała i nie ma do dziś. Nie wierzę w politykę, która 
polega na przekupywaniu grup społecznych (rolnicy, 
górnicy, emeryci a ostatnio budżetówka). Poza tym 
widzę, że Platforma nie tylko przejęła elektorat SLD, 
ale przejęła również wszystkie nawyki schodzącej ze 
sceny politycznej nomenklaturowej partii. Pożegnanie 
PO z polityką może być więc równie długie i nużące co 
obecność Leszka Millera na czele lewicy. Niewykluczone, 
że PO się jeszcze zmieni, choć dziś wydaje mi się, że 
aby sprawiedliwości stało się zadość i aby ta zmiana 
była trwała, do oczyszczenia powinno dojść w opozycji 
lub na marginesie przyszłego rządu.

Przy okazji pozwolę sobie na bardzo osobistą 
refleksję. Dawniej ceniłem Janusza Lewandowskiego 
za spokój wypowiedzi, opanowanie i racjonalizm. Dziś nie 
mogę go słuchać i patrzeć na to, jak z liberała z KLD 
zamienił się europosła-pasibrzucha próbującego podtrzymać 
wrażenie, że w instytucjach europejskich chodzi o coś 
innego niż przejadanie publicznej kasy i promocję 
wypasionych urzędniczych gaży.

Z kolei Donald Tusk, do którego w młodości miałem 
dużo sympatii, zwiał do Brukseli akurat wtedy, gdy 
memy z cyklu "wina Tuska" przestały być śmieszne. Jego 
politycznym dziedzictwem jest obecny kryzys racjonalnej 
polityki bowiem 3/4 problemów z którymi boryka się dziś 
Platforma i środowiska reformatorskie to efekt jego rządów 
w kraju i w partii. Z polityka, któremu ufałem, stał się 
politykiem, którego porównuję do Jarosława 
Kaczyńskiego szukając podobieństw i różnic.

* * *

Dlaczego nie Kukiz? A co innego zostaje? Cieszę się 
z inicjatywy lewicowej (partia Razem) i liberalnej (Nowoczesna.pl).
 Nie sądzę jednak, aby mogły zagrozić, odpowiednio, SLD 
i Platformie, choć bardzo bym sobie tego życzył. Nie 
wierzę by propozycje Petru i Balcerowicza można dziś 
przedstawić językiem, który wzbudzi inspiracje i społeczne 
oczekiwania. Podobna słabość stoi za Partią Razem, która 
do sukcesu potrzebuje poparcia central związkowych, a nie 
publicystów i dziennikarzy. W kampanii retoryka jest 
ważniejsza niż program a retoryka musi być wiarygodna, 
aby przełożyła się na wynik wyborczy.

Mówiąc brutalnie, ciemny lud pracujący ciężko, w milczeniu, 
za pensje z pierwszego kwartyla, który przez tyle lat dzielnie 
znosił Platformę, PiS, PSL i SLD znów znalazł swojego 
trybuna. Ludzie chcą za kimś iść, za kimś kto im da to, czego 
sami nie mogą, nie umieją, nie chcą lub boją się wziąć. Głos 
Kukiza do nich trafia dużo lepiej niż pomysły 
wykształciuchów i autorytetów.

Będą za tym głosem szli dopóki się nie zmęczą. Potrzebują 
przekonania, że na końcu drogi coś jest, że jej cel jest 
blisko, coraz bliżej - choć wszyscy i tak widzą tylko plecy 
stojącej przed nimi osoby, a ci w pierwszym rzędzie co 
najwyżej plecy charyzmatycznego pasterza i jego głos 
zapewniający, że jest już blisko, tym bliżej, im bardziej się 
pogubił. Po drodze trzeba zapewnić ludowi rozrywki 
pokazując jak politycy kradną, jak żyją na koszt podatnika, 
jak kupują drogie kolacje kartami służbowymi i umieszczają 
swoje rodziny, znajomych, kochanki i kochanków na 
stanowiskach. Platforma Obywatelska świetnie potrafi 
przekonać niezdecydowanych, że światem rządzi chuć, 
obżarstwo i żądza pieniądza. Robi to lepiej niż SLD 
u szczytu formy.

W polityce nie wolno zapominać, że oprócz podtrzymywania 
w ludziach ich naturalnego przekonania, że świat jest zły, 
trzeba im również zapewnić wiarę w to, że sami są z natury 
dobrzy, nawet jeśli mają chwile słabości. W tym celu przydają 
się wszelkiego rodzaju rytuały, narodowe, religijne i obyczajowe, 
które pozwalają wyznać swoje przewinienia, żałować za nie i 
bez przekonania obiecywać poprawę oraz ofiarowywać 
gratyfikację w zamian za odpust. Po rytualnej ablucji można 
dalej zanurzyć się w swoich własnych kompleksach i 
słabościach, w domowej rutynie i zawodowej bierności, 
można podołać trudom codzienności, wyzyskowi w pracy, 
obojętności innych. Nie spodziewam się więc, że w wyniku 
nadchodzących wyborów od razu żyć będziemy w kraju 
mniej klaustrofobicznym niż obecnie.

Milcząca większość sama nie jest w stanie sobie wziąć. 
Potrzebuje kogoś, kto to zrobi  za nich, kto ich poprowadzi 
i im da - a jednocześnie pozwoli uwierzyć, że to, co biorą, 
po prostu im się należy.

Moim zdaniem problem polega dziś na tym, że tym ludziom 
się należy, a ci, którzy powinni to rozumieć i czuć na sobie 
odpowiedzialność, woleli zająć się własnym interesem i 
brać dla siebie.

t.b.c.